พูดถึงเรื่อง บุหรี่ เราคงไม่ต้องพูดอะไรมากว่ามันคืออะไร
และมันมีประโยชน์หรือโทษอย่างไร
หลายคนที่ใช้มันมีหลากหลายเหตุผล
หากจะถามว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไรคนทั่วไปถึงชอบมันนัก
ทั้งที่รู้ว่ามันคือยาเสพติดประเภทหนึ่ง
ความคิด...ความเชื่อ...ทัศนคติ...เลียนแบบ...เทห์...ผ่อนคลาย
และอีกไปยาลใหญ่สามารถยกมาอธิบายได้ว่าเพราะอะไร
และถ้าบอกให้เขาเลิก...ยากกว่าสอบบรรจุรับราชการอีก
หลายคนคิดได้...เลิกได้...ก็ดีไป
หลายคนคิดได้...กำลังพยายามเลิก...ก็ดีไป
หลายคนคิดไม่ได้...ไม่เลิก...ก็ว่ากันไป
ผมเองไม่ได้อคติกับคนที่สูบบุหรี่นะครับ
เพราะเรื่องแบบนี้มันอยู่กับเราตั้งแต่เกิด เริ่มจากคนในครอบครัว
เพื่อนร่วมชั้นเรียน ที่ทำงาน สังคมทั่วไป มันเป็นสิทธิ์ที่ทุกคนกระทำได้และมีกฎหมายรองรับ
คนที่ผมรู้จักทุกคนเป็นคนดี
และผมไม่เคยถามสาเหตุด้วยว่าทำไม...ไม่เคยบอกให้เขาเลิก
เราอยู่ด้วยกันเพราะรักและเข้าใจในตัวตนของกันและกัน
แต่...บางครั้งการกระทำบางเรื่องควรจะอยู่ในขอบเขตของตัวเองด้วย
การสูบบุหรี่บนเส้นทางคมนาคม
ทั้งบนท้องถนน บนรถไฟ รถโดยสาร (ผมไม่เคยได้ยินว่ามันมีบนเครื่องบินด้วย)
ผมไม่ได้เจาะจงว่าเป็นใคร
แต่เพราะในแต่ละวันต้องใช้เวลาบนท้องถนนพอสมควร
เห็นกลุ่มควันที่คลุ้งอยู่ในรถยนต์
เห็นแขนที่ยื่นออกมาทางหน้าต่างรถและมือที่คีบบุหรี่
เห็นควันออกมาจากคนขับและคนซ้อนรถจักรยานยนต์และมือที่คีบบุหรี่
เส้นทางสัญจรเป็นของคนทุกคน
ความปลอดภัยมาเป็นที่หนึ่ง
ทำไมต้องพ่นควันออกมานอกรถตอนจอดติดไฟแดง
ทำไมต้องเขี่ยขี้บุหรี่ออกทางหน้าต่าง
ทำไมต้องโยนบุหรี่ทิ้งระหว่างขับรถ
ถ้ามันไปโดนตาหรือตกใส่คนที่สัญจรใกล้ๆ
จะเกิดอะไรขึ้น จริงอยู่ครับการสูบบุหรี่ในรถยนต์ตัวเองเป็นเรื่องส่วนตัว...
ถ้าเช่นนั้นแล้วทำไมไม่ปิดกระจกแล้วสนุกกับมันในรถตามลำพัง
จะสูบกี่มวนก็เชิญ จะพ่นควันออกมาก็ไม่มีใครเดือดร้อน ซื้อที่เขี่ยบุหรี่ติดรถเอาไว้จะได้ไม่ต้องทิ้งลงบนท้องถนน
นี่ไม่ใช่การระบายหรือสร้างความแตกแยกระหว่างคนสูบและไม่สูบบุหรี่
เพียงแค่เส้นแบ่งกั้นที่ชัดเจนเท่านั้นที่ต้องการ ไม่ว่าร้ายกล่าวโทษ
เพียงขอความเห็นใจกันและกัน เพื่อความปลอดภัยของคนอีกหลายคน
ด้วยรักและห่วงใย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น